ગઝલ

ગઝલ

તો પ્રથમ જાવું પડે દર્પણ સુધી
એ ઊડ્યાં ખેતર બધું લઈ ચાંચમાં
હાથ મારો ના ગયો ગોફણ સુધી
જે તરસ છીપી નહીં કોઈ તટે
એ તરસ પથરાઈ છેવટે રણ સુધી
કમનસીબે નીંદ પણ આવી નહીં
સ્વપ્ન તો આવ્યું હતું પાંપણ સુધી
કેટલી અહીં અટકળો ટોળે વળી
લાગણી પ્હોંચી ગઈ સમજણ સુધી
કાષ્ઠમાંથી મોક્ષદાતા થઈ ગયું
શર ગયું જે રામથી રાવણ સુધી
આ અજાણ્યા માર્ગ પર જાશું પછી
ચાલ પહેલાં દોડીએ બચપણ સુધી

                                                                                                                                        

છલોછલ સુરાહી – સુરેશ પરમાર ‘સૂર’

 [1] એમની હાજરી

એમની હાજરી, નથી હોતી;
તો દશા પાધરી, નથી હોતી.
કાલની એ ક્ષણો, સતાવે છે;
જે ક્ષણો વાપરી, નથી હોતી.
તું શિખામણ મને, ન એવી દે;
તેંય જે આચરી, નથી હોતી.
એ જ શોધ્યા કરે, ચમત્કારો;
જેમને ખાતરી, નથી હોતી.
તર્કના મુખમાં, મૂકે તરણું;
જો સમજ બાવરી, નથી હોતી.
‘સૂર’ ત્યાં બોલવું, જરૂરી ક્યાં ?
જે સ્થળે શાયરી, નથી હોતી.

[2] મહેકી જવાનું
ચમનમાં પુષ્પ થઈ, મહેકી જવાનું;
પછી પણ ત્યાં, નથી અટકી જવાનું.
હસીને વાત, ના ટાળો અમારી;
અમોને લાગશે, ‘છટકી જવાનું.’
બને કે, હાથમાંથી હાથ છૂટે;
ભલે હો ખ્વાબમાં, ચમકી જવાનું.
તમે જુઓ મને, નિરપેક્ષ ભાવે;
હૃદયને એ જ બસ, ખટકી જવાનું.
કશું પાકું નથી, ‘સૂર’ આવવાનું;
હકીકત એ જ કે : ‘નક્કી જવાનું’.
[3] નવોદિત શાયર
મને એક શાયર, નવોદિત ગણી લો;
ચલો એમ નહીં તો, યથોચિત ગણી લો.
ઋચાઓ સમા, શેરનાં ગાન કરતો;
કોઈ શબ્દ-કાંડી-પુરોહિત, ગણી લો.
શબદમાંય અજવાસ, જોવાનો હો ત્યાં;
પ્રથમથી તમસને, તિરોહિત ગણી લો.
દીસે સાથિયા જેવું, જો કાફિયામાં;
ગઝલની હવેલી, સુશોભિત ગણી લો.
કરે મુગ્ધ-ભાવે, કશી વાત જ્યારે;
તમે ‘સૂર’ને ત્યાં, સંમોહિત ગણી લો.

ગઝલ – ગુંજન ગાંધી

તો અને ત્યારે નકામી થાય છે,
જિંદગી તારા વગર જો જાય છે.
એટલે તો પંખીઓ ઊડ્યાં નહીં,
વૃક્ષનું મન રાતનું કચવાય છે.
મોજ કરવાની ગમે દરિયા તને,
નાવને તારી જ ચિંતા થાય છે.
તું ભલે હથિયાર માફક વાપરે,
આમ એને લાગણી કહેવાય છે.
તું કહે છે એકદમ ખાલી ને ખમ,
તો પછી આ રોજ શું વપરાય છે ?
છેક પહોંચીને પછી પાછા વળ્યા,
ટોચ પર તો શ્વાસ બહુ રૂંધાય છે.

બંધ કર – કિરણ ચૌહાણ

કોઈનો ડાયાબિટીસ ભડકાવવાનું બંધ કર,
આટલા મીઠા અવાજે બોલવાનું બંધ કર.
ભરઉનાળે, ભરબપોરે ટાઢ વાગે છે મને,
મારો ફોટો ફ્રિઝમાં સંતાડવાનું બંધ કર.
દોસ્ત ! જાણી લીધું મેં વસ્ત્રો તું કેવા સીવશે,
આમ ફૂટપટ્ટી વડે તું માપવાનું બંધ કર.
ભાઈ મારા, જર્જરિત દીવાલની હત્યા ન કર,
લઈ હથોડો રોજ ખીલા ઠોકવાનું બંધ કર.
પત્ની તારી શાકભાજી કાપશે કાતર વડે,
મૂછને ચપ્પુ વડે તું કાપવાનું બંધ કર.
જીવતા જો એ હશે, તું જીવતો રહેશે નહીં,
આ ઈલેક્ટ્રિક વાયરોને સ્પર્શવાનું બંધ કર.

 

 

હોય ઈચ્છા પ્હોંચવા કણકણ સુધી